Añoranza da miña árbore



Fotografía de Sole Gómez Blasi

Chámome Milagros, teño setenta anos, e vivo na Arxentina. Son dunha aldea de Guimarey, onde me criei cos meus pais, cos meus sete irmáns e os meus catro avós.

Teño bos recordos da miña infancia, onde xoguei, disfrutei...

Un día o meu avó plantou unha nogueira, xunto á que pasei agradables e alegres momentos. Alí sentábame ó fresco no verán. No inverno a nogueira quedábase espida porque lle caían as follas. Entón eu apañaba os seus froitos: as noces, que eran moi ricas e coas que facíamos roscos, tartas, pan...

Con vinte anos marchei para Arxentina. Alí estudei, e traballei para sacar unha familia adiante. Aprendín novas cousas, nun lugar no que non tiña a ninguén.

Despois de ter traballo, caseime. Tiven dúas fillas guapísimas, de pelo longo e castaño e ollos azuis, ás que bauticei co nome de Pilar e Ana. Eu contáballes que tivera unha infancia moi bonita.

Ana e Pilar foron medrando e estudaron unha carreira, e cando acabaron empezaron a traballar, e finalmente casáronse. O tempo pasou rápido e tiveron nenos e nenas. Eu estaba emocionada cos meus netiños. As nenas chámanse Claudia e Carla, e eran morenas con ollos azuis, e gustáballes estudar. Os nenos eran Óscar e Miguel, e tiñan o pelo negro e ollos marróns.

Eu decidín voltar a miña terra, volver aos meus recordos e ensinalos a miña familia. Había cincuenta anos que non viña a Galicia, por fin volvería a poñerme á sombra da miña nogueira... Cando cheguei, todo estaba moi cambiado, xa nada se parecía á aldea que deixara. Cando fun ó lugar onde estaba plantada a miña nogueira levei unha decepción, pois no sitio dela había unha casa. Xa non podería xogar cos meus netiños baixo dela, nin podería ensinarlles o meu recordo. So me quedaba a añoranza da miña nogueira.

Nerea Fernández Álvarez.