FELICITACIÓN DE NADAL

A todos/as os que visitades o noso blog, desexámosvos un moi feliz Nadal.

O Nadal

Xa hai neve nas montañas,

na miña terra vai frío

o Nadal está chegando

pola beiriña do río.

Xesús nace no pesebre

de cada casa da aldea

co calorciño da vaca

que por certo non é fea.

A Virxe María

co neniño en brazos

baila e baila

dándolle moitos abrazos.

San Xosé sorrí

mirando a María

e Xesús descalzo

ten a perna fría

O Nadal chegou

a miña aldeíña

para que toda a xente

estea contentiña.

Pablo López Lolo.

La Navidad

Volverán las primeras nieves

volverán a mi ciudad.

Volverán las luces de colores,

a mi calle adornar.

Por eso nos vamos alegrar,

que la Navidad está por llegar.

Volverán los tambores,

sus sonidos despertar.

Volverán las alegres campanillas,

sus timbres afinar.

Por eso nos vamos a alegrar,

que la Navidad está por llegar.

Volverán los felices reencuentros,

y sus tristes despedidas al marchar.

Volverán los 25 de diciembre,

y su fum, fum célebre sonará.

Por eso nos vamos a alegrar,

que la Navidad está por llegar.

AIDA PÉREZ SANVILA

Añoranza da miña árbore



Fotografía de Sole Gómez Blasi

Chámome Milagros, teño setenta anos, e vivo na Arxentina. Son dunha aldea de Guimarey, onde me criei cos meus pais, cos meus sete irmáns e os meus catro avós.

Teño bos recordos da miña infancia, onde xoguei, disfrutei...

Un día o meu avó plantou unha nogueira, xunto á que pasei agradables e alegres momentos. Alí sentábame ó fresco no verán. No inverno a nogueira quedábase espida porque lle caían as follas. Entón eu apañaba os seus froitos: as noces, que eran moi ricas e coas que facíamos roscos, tartas, pan...

Con vinte anos marchei para Arxentina. Alí estudei, e traballei para sacar unha familia adiante. Aprendín novas cousas, nun lugar no que non tiña a ninguén.

Despois de ter traballo, caseime. Tiven dúas fillas guapísimas, de pelo longo e castaño e ollos azuis, ás que bauticei co nome de Pilar e Ana. Eu contáballes que tivera unha infancia moi bonita.

Ana e Pilar foron medrando e estudaron unha carreira, e cando acabaron empezaron a traballar, e finalmente casáronse. O tempo pasou rápido e tiveron nenos e nenas. Eu estaba emocionada cos meus netiños. As nenas chámanse Claudia e Carla, e eran morenas con ollos azuis, e gustáballes estudar. Os nenos eran Óscar e Miguel, e tiñan o pelo negro e ollos marróns.

Eu decidín voltar a miña terra, volver aos meus recordos e ensinalos a miña familia. Había cincuenta anos que non viña a Galicia, por fin volvería a poñerme á sombra da miña nogueira... Cando cheguei, todo estaba moi cambiado, xa nada se parecía á aldea que deixara. Cando fun ó lugar onde estaba plantada a miña nogueira levei unha decepción, pois no sitio dela había unha casa. Xa non podería xogar cos meus netiños baixo dela, nin podería ensinarlles o meu recordo. So me quedaba a añoranza da miña nogueira.

Nerea Fernández Álvarez. 

O OUTONO

                                                Fotografía de Juan Ángel.



Caen as follas das árbores,

no meu prado sen parar,

porque xa chegou o outono,

que nos volve visitar.

No outono xa vai frío,

chove e chove sen cesar,

nós quentámonos no lume

do noso doce fogar.

As castañas do meu souto

polo chan hei de apañar,

pisando os seus ourizos,

que non me poidan picar.

As mazás doces e amargas,

tamén as hei de apañar,

para vendelas a Asturias

e facer sidra no lagar.

Noces moitas hei de coller,

mais pouco me van pagar

porque por pouco diñeiro

todas as hei de deixar.

O mellor é a matanza

dos porquiños do lugar,

sácanse todos da corte

e empézanse a sangrar.

O meu tío é matador,

ponos todos a lavar

e despois cólgaos na aira,

para ós pobres desfrebar.

Despois veñen os roxóns,

que moito hai que quentar,

as frebiñas, os botelos, os chourizos,

para todo o ano disfrutar.

A matanciña do porco,

na miña terra ten lugar

pola estación do outono,

que eu sempre estou a esperar.

                                 Pablo López Lolo